İNSAN OLMAK VE ERDEMLİLİK ÜZERİNE...

Erdemli olmak etiket gerektirmez. Erdemli olmak para ya da mevki gerektirmez. Erdemli olmak için çevren olması gerekmez.

Erdemlilik için imkan da gerekmez. Hatta kök çakrası talan edilmiş kişiler dahi elbette erdemli olabilir.

Biriyle tanıştım. Öyle güzel konuşuyordu ki, nerdeyse Mevlana’nın ya da Yunus Emre’nin bu enkarnedeki hali diyeceğim ama zaten erdemlilik için onların enkarnesi olmak da gerekmiyor. Erdemlilik başlı başına sebep gerektirmeyen bir durum.

Pazardaki bir adam anlatmaya başladı. Öyle konuştu ki bizden hiçbirimiz konuşmadan onu dinledik. Çekinmesem ses kayıt yapacaktım ama anda kalmayı ve sadece dinlemeyi tercih ettim.

Erdem ve insanlık üzerine vicdan üzerine; Yaradan’a tam teslim olmaktan ve tekamül sürecinden bahsetti.

Bir bacağını kaybetmişti yıllara önce ama yaşamak güzel diyordu yine de, değerini bilmek lazım. Böyle olsa da yaşamak çok güzel.

Ruhu bozuk insanlarla karşılaşsa da insanın kendini bozmamasını öyle güzel hikayelerle birbirine bağlayarak anlattı ki, hangi cevherin nereden çıkacağı belli olmuyor.

İnsan denilen varlık; kılıftan oluşmuyor, markalardan oluşmuyor, gidilen alışveriş mağazalarından ya da her ay kredi kartınla ne kadar harcama yaptığınla oluşmuyor...

İnsan ruhtur, öz’dür; özün içindeki görendir. Görenden geldiğini unutmayandır insan.

İnsan olma vasfının asıl erdem olduğunu bilendir.

Bununla da övünmeyendir. Benim derken, ben derken başkasını ezmeyendir.

Ben derken sen demenin hakkını verebilendir.

Sen derken başkasının sınırlarına da saygı göstermesini bilen, haddini bilendir. Kendine de başkasına da saygı duyandır asıl insan.

Sadece insan adıyla doğdun diye insan olunmaz.

İnsanlık duygun varsa insansındır. Yok insanlığın ölmüşse, o zaman o kişi henüz doğmamıştır.

Ne zaman insanlığı doğar, o zaman doğar insan. Hatta o ana dek yaşamadığını da anlar.

Gerçek uyanma bu andan sonra başlar. İnsanlığı uyanmayan insan aslında yaşamıyordur. Nice ölüler vardır mezarlarda, hiç yaşamamışlardır.