BOMBOŞ YAŞAMLAR SİZİ ANLAMAZ…

Herkesin sizi anlamasını beklemek saflıktır. Böyle bir şey yok.

Anlamlı da değil zaten. Sizin ruhsal hayatınızın boyutunu anlayan insan, gün gelir size küçümseme çabasına girebilir.

Rahat olun, bu onunla ilgili sizinle değil. Zaten bu, herkesin anlaması gereken bir boyut değil. Dua edelim Yaradan onların da kalp gözlerinin açılmasına vesile olsun.

"Başıma neden bu geldi ya da neden bu bir türlü olmuyor" diye, söylenir dururlar…

Acaba bu sana bir ceza olamaz mı, bi hayatına baksan/ aynaya baksan. Aynaya baktığın hergün kendini görebiliyor musun? Gözlerinden içeri baktın mı?

Şimdi unuttuğun o ruh, geçmişte çok güzel işler başarmıştı, kayboldu oysa bu enkarnede. Koşturup duruyorsun; iş, aile, para, bebek vb dertlerin var. Peki dertlerin bu mu olmalı?

İnsan ol, insanlığını unutmuşsan Yaradan sana verirken daha fazla sabırlı olmanı isteyebilir. Yaradanın istediği şey senin aynaya bakmandır ki, bakmıyorsun.

Bakıyorsun da saçını düzeltiyorsun, ruhunu değil. Kendini görmekten uzaksın. Öyle yabancılaşmışsın ki kendine yıllarca temizlenmen gerekecek o temiz ruha kavuşmak için.

Gözlerinin içinde ne mutluluk var, ne yaşam sevinci. Sıcaklık olmadıktan sonra donuk bir matem kalıyor ama bunu gülümseme ile kapatacağını sananlardansın.

Ayna kalptir, bilir misin? Kalbini unuttukça aynaya baksan da, kalbini göremezsin ve böylece kendini de görmemeye başlarsın.

Kendini görmeden yaşadığın yıllar olur hayatın. Bir bakmışsın, sen bomboş bir hayatın için kaybollan bir ruh varlığı sadece etrafı suçlamışsın.

Bravo, bu enkarne bitti; artık bir dahakine.

Özlem Tunalı

www.tunalireiki.com

(Yasal uyarı: yazılarımın paylaşılması, kopyalanması ya da alıntı yapılması, dağıtılması yasaktır. Bu tüm yazılarım için geçeli olup, telif hakkı geçerlidir.)

yazarozlemtunali@gmail.com